Wyjeżdżam i pozostawiam za sobą cały brud ostatnich lat. Chcę czuć, że mam znów nieskazitelnie czystą kartkę, może na niej znaleźć się wszystko to, czego zapragnę, ale czy wymazując ołówek, pozostawiam ją nienaruszoną? Dobrze jest mi samej, w końcu mam czas usiąść spokojnie z kawą w dłoni, odpalić papierosa i obserwować wszystko co dzieje się wokół mnie nie biorąc w tym udziału. Z czasem jednak moja twarz blednie, kości jakoś bardziej przebijają się przez skórę. Gdzie zgubiłam moje szczęście i zadowolenie. Po pracy wracam do domu i otacza mnie cisza, ta sama, kiedyś błoga a dziś zabija mnie, dręcząc i raniąc kończyny. Z czasem zapominam dźwięk twojego głosu, a to on mnie uspokajał. To chyba tęsknota. Szwendająca się po mieście szukam chociaż cząstki swojego kraju, ale wszystko tu jest inne. Nawet drzewa niżej kłaniają się przez to ciężkie powietrze. Tracę apetyt, myśl o potrawach i zapachu jaki unosił się w domu po powrocie sprawia, że zaczynam żywić się tylko wspomnieniami. Gdzieś w środku umieram.

Wyjeżdżam i pozostawiam za sobą cały brud ostatnich lat. Chcę czuć, że mam znów nieskazitelnie czystą kartkę, może na niej znaleźć się wszystko to, czego zapragnę, ale czy wymazując ołówek, pozostawiam ją nienaruszoną? Dobrze jest mi samej, w końcu mam czas usiąść spokojnie z kawą w dłoni, odpalić papierosa i obserwować wszystko co dzieje się wokół mnie nie biorąc w tym...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Myślę, że gdybym wyjechała, nie byłabym już tą samą Elishą- z jednego, prostego powodu.
Całe moje życie jest tu; nie tylko rodzina i przyjaciele, ale nawet mój pokój, książki na półce, drogą, którą idę do szkoły, moja nauczycielka matematyki, kubek z którego piję herbatę. Gdyby nie to wszystko razem wzięte i każde z osobna- gdyby nie to, osoba, która to pisze, nie byłaby tą samą osobą. Myślę, że bardzo bym za sobą tęskniła.

Myślę, że gdybym wyjechała, nie byłabym już tą samą Elishą- z jednego, prostego powodu.
Całe moje życie jest tu; nie tylko rodzina i przyjaciele, ale nawet mój pokój, książki na półce, drogą, którą idę do szkoły, moja nauczycielka matematyki, kubek z którego piję herbatę. Gdyby nie to wszystko razem wzięte i każde z osobna- gdyby nie to, osoba, która to pisze, nie byłaby tą...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Blask słońca, szum wiatru, zapach kwiatów.
Czy wszędzie na świecie
ptasi śpiew brzmi tak samo?
Chciałabym wrócić pod to niebo.
Tak zwykłe, lecz jedyne takie.
Ile razy można spoglądać
na chmury wykradzione innym?
Ile razy można dotykać
cudzych drzew?
Czuć się jak kukułcze dziecię,
zabierające cudzej matce miłość?
Tęsknię, za tobą mamusiu.
Jedyną, ukochaną.
Wprawdzie
i ta mnie kocha jak własne dziecko.
Wprawdzie
i ta mnie karmi.
Wprawdzie
i ta mnie tuli do piersi.
Lecz ty, zawsze będziesz w mej pamięci.
Jestem jak dziecko
spragnione twojej miłości.

Blask słońca, szum wiatru, zapach kwiatów.
Czy wszędzie na świecie
ptasi śpiew brzmi tak samo?
Chciałabym wrócić pod to niebo.
Tak zwykłe, lecz jedyne takie.
Ile razy można spoglądać
na chmury wykradzione innym?
Ile razy można dotykać
cudzych drzew?
Czuć się jak kukułcze dziecię,
zabierające cudzej matce miłość?
Tęsknię, za tobą mamusiu.
Jedyną, ukochaną.
Wprawdzie
i ta...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Nigdy nie sądziłam, że wyjeżdżając na drugi koniec świata zatęsknię najbardziej za Tobą.
Teraz gdy jestem daleko widzę dopiero jak wcześniej cię nie doceniałam, chociaż spędziliśmy przecież tak wiele razem czasu.
Zawsze byłeś wtedy kiedy cię naprawdę potrzebowałam.
Czułeś mój zapach i znosiłeś mój ciężar gdy wbijałam się w Twoje sprężyny, ale zawsze dzielnie to wytrzymywałeś wydając tylko ciche zgrzyty.
Mogłam się na Tobie położyć i po trudach dnia odpłynąć w głęboki sen...
Tak strasznie żałuję, że jesteś wielkich rozmiarów i nie mogłam spakować cię do walizki.

Łóżko moje najdroższe brakuje mi Ciebie baaaaaaaaaaaaaardzo i zrobię wszystko abyśmy znów mogli być razem!
Łóżko moje nic mi Ciebie nie zastąpi!
Oj, jak bardzo tęsknię...
Wszędzie dobrze, ale z własnym łóżkiem najlepiej!

Nigdy nie sądziłam, że wyjeżdżając na drugi koniec świata zatęsknię najbardziej za Tobą.
Teraz gdy jestem daleko widzę dopiero jak wcześniej cię nie doceniałam, chociaż spędziliśmy przecież tak wiele razem czasu.
Zawsze byłeś wtedy kiedy cię naprawdę potrzebowałam.
Czułeś mój zapach i znosiłeś mój ciężar gdy wbijałam się w Twoje sprężyny, ale zawsze dzielnie to...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Mieszkałam kiedyś za przez chwilę za granicą. Mimo, że kierunek wybrałam sama bo był spełnieniem moich, jeszcze nastoletnich marzeń to po jakimś czasie zaczęłam czuć tęsknotę za Polską. Tęsknotę za korzeniami, kulturą, obyczajowością. Miejsce w którym wzrastasz naznacza cię w pewien sposób. Rozumiesz polskość z jej żartami, przywarami, historią, zwyczajami. Łączy cię z innymi rodzaj wspólnego, pozawerbalnego języka osadzonego właśnie we wspólnym kodzie kulturowym. Z okresu mojej niespełna rocznej emigracji pamiętam poczucie, że jestem obca. Mimo często spotykanej życzliwości, dla Irlandczyków byłam przybyszem z innego kraju. Nie było w tym zwykle żadnego złego nastawienia ze strony wyspiarzy. Po prostu, mimo iż bez problemu porozumiewaliśmy się po angielsku brakowało nam często tego wspólnego punktu jakim jest właśnie kod kulturowy. Nie zrozumcie mnie źle – uwielbiam podróżować, nawet planuje przeprowadzkę do innego kraju w niedługim czasie. Po prostu pamiętam tamto uczucie – trudne do wyrażenia, najbardziej zbliżone do poczucia obcości właśnie.

Mieszkałam kiedyś za przez chwilę za granicą. Mimo, że kierunek wybrałam sama bo był spełnieniem moich, jeszcze nastoletnich marzeń to po jakimś czasie zaczęłam czuć tęsknotę za Polską. Tęsknotę za korzeniami, kulturą, obyczajowością. Miejsce w którym wzrastasz naznacza cię w pewien sposób. Rozumiesz polskość z jej żartami, przywarami, historią, zwyczajami. Łączy cię z...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Najbardziej brakowałoby mi mojego miejsca. Tak to już ze mną jest, że jestem sentymentalna. Lubię się męczyć. Lubię mój dom, moją okolicę - nie ważne, że spotkało mnie tu wiele złego.
Nie wyobrażam sobie już nigdy nie zobaczyć tych drzew, tych łąk i polnych dróżek którymi biegałam od dziecka.
To jedyne co pozostało mi po najbliższych, bo za nimi tęsknię, gdyż już odeszli.

Najbardziej brakowałoby mi mojego miejsca. Tak to już ze mną jest, że jestem sentymentalna. Lubię się męczyć. Lubię mój dom, moją okolicę - nie ważne, że spotkało mnie tu wiele złego.
Nie wyobrażam sobie już nigdy nie zobaczyć tych drzew, tych łąk i polnych dróżek którymi biegałam od dziecka.
To jedyne co pozostało mi po najbliższych, bo za nimi tęsknię, gdyż już odeszli.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Brakowało by mi rodziny, jedynej, niepowtarzalnej, wspierającej i czuwającej nad moim szczęściem, wyciągającej do mnie dłoni, mamy przyrządzającej jedyne, niepowtarzalne spaghetti, taty grającego w szachy, siostry mojej wspaniałej przyjaciółki. Czułabym tęsknotę za ciepłem rodzinnego domu w którym zostałam wychowana. Brakło by mi moich przyjaciół, wycierających moją każdą łze. Zabrakło by mi przede wszystkim polski, tego wspaniałego kraju, kultury, świąt i potraw, języka i bliskości. Ludzi cieszących się z mojego szczęścia, uśmiechających się do mnie, tęsknotę prze ogromną czuła bym do mojego zacisznego pokoju, z małą, tak bardzo cenioną mi biblioteczką, z bujanym fotelem, zasłanym pięknym brązowym kocem i ciepłym kisielem wiśniowym.

Brakowało by mi rodziny, jedynej, niepowtarzalnej, wspierającej i czuwającej nad moim szczęściem, wyciągającej do mnie dłoni, mamy przyrządzającej jedyne, niepowtarzalne spaghetti, taty grającego w szachy, siostry mojej wspaniałej przyjaciółki. Czułabym tęsknotę za ciepłem rodzinnego domu w którym zostałam wychowana. Brakło by mi moich przyjaciół, wycierających moją każdą...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Jakby człowiek nie odczuwał nostalgii, to chyba musiałby być całkowicie samotny.

Mi najbardziej brakowałoby rodziny, tej najbliższej i nawet tej trochę dalszej. Znajomych też pewnie by mi brakowało, ale na pewno mniej niż rodziny. Tęskniłabym za swoją rodzinną miejscowością, w końcu mieszkam w niej od urodzenia, a w nowych miejscach ciężko jest mi się odnaleźć. Razem ze mną musiałyby się znaleźć również książki, bo bez nich to ja sobie nie wyobrażam życia ;) A jeśli chodzi o potrawy, to bardzo brakowałoby mi zupy pomidorowej z ryżem, którą przyrządza moja mama, i żadna inna osoba tak dobrze jeszcze jej nie zrobiła, żeby mi smakowało, tak jak w rodzinnym domu ;)

Jakby człowiek nie odczuwał nostalgii, to chyba musiałby być całkowicie samotny.

Mi najbardziej brakowałoby rodziny, tej najbliższej i nawet tej trochę dalszej. Znajomych też pewnie by mi brakowało, ale na pewno mniej niż rodziny. Tęskniłabym za swoją rodzinną miejscowością, w końcu mieszkam w niej od urodzenia, a w nowych miejscach ciężko jest mi się odnaleźć. Razem ze...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Białego sera. Najbardziej brakowałoby mi białego sera.
To poczucie klęski, gdy wchodzę do spożywczego sklepu w jakimkolwiek innym zakątku świata i nikt nie wie, co to biały ser.

Białego sera. Najbardziej brakowałoby mi białego sera.
To poczucie klęski, gdy wchodzę do spożywczego sklepu w jakimkolwiek innym zakątku świata i nikt nie wie, co to biały ser.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Gdybym została zmuszona do wyjazdu na drugi koniec świata to przyznaję, że targałabym mną sprzeczne uczucia. Bo z jednej strony lubię podróżować i tak bardzo bym chciała kiedyś np. do Afryki pojechać, ale z drugiej strony to zawsze w myślach stanowi tylko krótki wypad i mam świadomość, że za tydzień lub dwa znów zawitam do domu i spotkam się z moją rodziną. W przypadku gdybym została zmuszona do ucieczki zagranicę, wiedziałabym, że tak naprawdę już nigdy mogę się nie spotkać z moimi bliskimi i to za nimi najbardziej pewnie bym tęskniła. Kiedy bym tylko pomyślała, że w obcym kraju będę sama i zdana tylko na siebie, oblałbym mnie zimny strach. Ale jak to w sytuacjach kryzysowych adrenalina zmusza do działania – więc myślę, że jakoś bym sobie poradziła, na początku pewnie byłoby mi bardzo ciężko, ale z czasem bym się odnalazła w tej sytuacji, może bym poznała nowe osoby, z którymi bym się zaprzyjaźniła? I właśnie tej bliskości z rodziną chyba najbardziej by mi brakowało, bo do reszty tak jak np. innych potraw z czasem można się przyzwyczaić, a bliskich nikt nie jest w stanie nam zastąpić, niestety.

Gdybym została zmuszona do wyjazdu na drugi koniec świata to przyznaję, że targałabym mną sprzeczne uczucia. Bo z jednej strony lubię podróżować i tak bardzo bym chciała kiedyś np. do Afryki pojechać, ale z drugiej strony to zawsze w myślach stanowi tylko krótki wypad i mam świadomość, że za tydzień lub dwa znów zawitam do domu i spotkam się z moją rodziną. W przypadku...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej